حاج صادق آهنگران از سید مجتبی می گوید ( قسمت دوم )

معمولاً مراسم حسینیه که تمام می شد، تازه دورهمی هایمان شروع می شد، اما سیدمجتبی در جمع خیلی کم حرف بود. آرام و سربه زیر می نشست. حتی گاهی اوقات که جمع خودمانی می شد و به شوخی و مزاح کشیده می شد، باز هم سید همان حالت قبلی اش را داشت؛ همان طور آرام و سربه زیر و ساکت؛ اما وقتی هم به الزام یا به اصرار حرفی می زد، آنقدر دقیق و صحیح و گزیده و راهگشا بود که جای هیچ حرف و حدیثی برای کسی باقی نمی گذاشت.
گاهی در همین جمع های خودمانی، وقتی به واسطه ی بعضی از دوستان، رشته ی کلام جای دیگری کشیده می شد، سیدی که تا آن لحظه ساکت و سربه زیر نشسته بود، بلافاصله شروع می کرد به حرف زدن و موضوع بحث را عوض کرده و جهت می داد. عمدتاً بحث را به همان هیئت و حسینیه و شعر می کشاند و سعی می کرد سخنان بقیه ی افراد را هم در این خصوص هدایت کند. این کار را هم هنرمندانه و با فراست و زیرکی خاصی انجام می داد. واقعاً حضور سید برای آن جمع های صمیمانه مان برکت بود.