پیامی که سیدمجتبی پس از شهادت برای رفقایش فرستاد

آشوبی در دلم بر پا شده بود از شهادت سید. این چند روزی که از شهادتش گذشته بود، از خواب و خوراک افتاده بودم. گاهی اوقات روزی دو ـ سه بار می­رفتم شهیدآباد و کنار مزارش عقده ­های دلم را وا می­کردم.

بعد از نماز مغرب و و عشا رفتم و باز هم کنار مزارش نشستم و کمی درددل کردم. برگشتم خانه. فکر و ذکرم سید بود. حال و روزم خیلی به هم ریخته و آشفته شده بود. به هر سختی که بود با خیال سید و چشمانی خیس خوابم گرفت.

سیدمجتبی روبروی حوزه­ ی مقاومت بسیج حمزه سیدالشهداء ایستاده بود. تکیه ­اش را داده بود به تیر برق و بلند بلند می­خندید. چیزی شبیه قهقهه زدن. برایم عجیب بود که سید به این سبک و سیاق می­خندد؛ آخر هیچ­گاه سید را ندیده بودم که این­گونه بخندد. عمدتاً فقط روی لب­هایش تبسمی دلنشین داشت. لبخندی که به قدر ساعت­ها خندیدن شیرین بود. نزدیک­تر رفتم. سید هنوز داشت می­خندید. با ناراحتی گفتم: «آمجتبی! نخند! نخند بهم تو رو خدا! من خودم داغونم، تو داری بهم می­خندی؟!» گفت: «چته اینقدر عجله داری؟! چته اینقد بال بال می­زنی! صبر داشته باش!»

گفتم: «آمجتبی! فقط یه سؤال منو جواب بده! همین یه سؤال رو! دیگه هیچی ازت نمی­خوام! فقط بهم بگو منم پیشت میام یا نه؟!»

دو طناب نورانی توی دستانش بود که نورشان چشمانم را خیره کرده بود. طناب­ها را بالا آورد و نورشان بیشتر فضای اطراف را زیبا و زیباتر کرد. چشمانش را به من دوخت و گفت: «به جایگاهت دل نبند! فوّاره رو ببین! هر چی هم که بالا بره، آخرش میاد پایین! در ضمن اینقده هم عجله نکن!» و دوباره شروع کرد به خندیدن.

گفتم: «ببین آسیدمجتبی! تو رو خدا! فقط بگو نوبت منم میشه؟! زمان و مکانش مهم نیست! تو فقط بگو آره یا نه! نوبتم میشه منم بیام اونور؟!» باز هم در حالی که می­خندید گفت: «هم خودت بدون و هم به بچه­ ها بگو! عجله نکنین! هر کی نوبتی داره! نوبتش که شد، میاد اینجا پیش ما» و باز هم خنده …

صدای اذان صبح توی گوشم پیچید. وقت نماز بود. آرامشی وجودم را فرا گرفت. آرامشی که زیاد دوام نیاورد. با درد فراق سید به این راحتی­ها نمی­شد کنار آمد. نصیحت­های سید برای همیشه در خاطرم ماندگار شده بود: «فوّاره رو ببین! …»

راوی: محمد ( از بسیجیان حوزه حمزه سیدالشهدا)

منبع : کتاب سید زنده است